Mc.13,24-32 (17/11/2024)
24 “Maar in die dagen, na de verbijstering,
zal de zon verduisterd worden
en de maan haar licht niet geven; [Jes.53,10]
25 de sterren zullen uit de hemel vallen
en de hemelse machten wankelen. [Jes.34,4]
26 En dan zullen zij de mensenzoon zien [Dan.7,13]
in wolken met grote macht en heerlijkheid.
27 Dan zal hij zijn boodschappers [angeloi] uitzenden
en zijn uitgekozenen samenbrengen
uit de vier windstreken,
van het uiterste van de aarde
tot het uiterste van de hemel. [Deut.30,4]
28 Maar leer van de vijgenboom deze gelijkenis:
Wanneer zijn tak zacht wordt en de bladeren uitbotten,
dan weet je dat de zomer nabij is.
29 Zo ook jullie:
Wanneer je deze dingen [de tekens] ziet gebeuren,
weet dan dat het [de komst van de mensenzoon] nabij is,
bij de deur.
30 Amen, ik zeg jullie:
Deze generatie zal niet voorbijgaan
zonder dat deze dingen zijn gebeurd.
31 Hemel en aarde zullen voorbijgaan,
maar niet mijn woorden.
32 Maar omtrent dag en uur weet niemand iets,
ook niet de boodschappers, zelfs niet de zoon,
maar alleen de Vader.
In de tijd kort na Jezus, leefde men in de verwachting dat hij op korte termijn zichtbaar zou terugkomen. Marcus probeert zijn lezers bij te brengen dat het niet zo duidelijk is wanneer de Mensenzoon zal komen en dat het wachten geduld, moed en vertrouwen vraagt. Wij leven nu niet meer met diezelfde concrete verwachting, maar we leven wel met een verlangen naar en een vermoeden van volheid. Het vraagt van ons ook moed en vertrouwen om te blijven wachten, te blijven verwachten.
We zúllen het meemaken – kijk maar naar de vijgenboom.
We leven in de tijd tussen heden en ‘kairos’: de tijd van volheid. Het is een tijd om tekens te verstaan en wakker te leven, juist in de crisis, daar waar jij bent. Een tijd om open te staan voor het onverwachte – een nieuwe spiritualiteit, een onverwacht gesprek, een onverwachte ontmoeting. Een tijd om ruimte te maken voor hoop.
Zo kunnen wij G-d opdelven in onze wereld, zijn licht laten schijnen en de chaos stapje voor stapje op ruimen.