Mc.10,28-31 (28/05/2024)
28 Petrus ging daarop in
[op Jezus’ uitspraken over de rijke jonge man]
en zei tegen Jezus:
“Kijk, wíj hebben toch maar alles losgelaten
en wíj zíjn je gevolgd …”
29 Jezus antwoordde:
“Amen, ik zeg jullie:
Er is niemand die zijn huis heeft losgelaten,
of zijn broers of zussen,
of zijn vader of moeder,
of zijn vrouw en kinderen,
of zijn akkers,
omwille van mij en de bevrijdende boodschap [Euangelion],
30 die niet, nu in deze tijd,
honderdvoudig huizen ontvangt,
en broers en zussen,
en moeders en kinderen,
en akkers,
– zij het mét vervolgingen –
en in de nieuwe tijd het volle leven.
31 Maar vele eersten zullen laatsten zijn
en de laatsten de eersten!”
Wie dus (zie het commentaar van gisteren) wél durft met hem mee te gaan en op hem te vertrouwen, wachten dus zowel heel positieve als heel negatieve dingen.
Vruchtbaarheid is eigenlijk het mooiste wat een mensenleven kan opleveren. Dan wordt mijn leven betekenisvol voor het leven van iemand anders. Jezus zegt: Wie zijn éigen dingen durft los te laten, die zal des te overvloediger vruchtbaar worden, want dan is je leven net gericht op dat leven van de ander! Iedereen die dit al eens werkelijk geprobeerd heeft, weet dat dit waar is. Dus waar wachten we op?
Tegelijkertijd zal het echter niet allemaal ‘koek en ei’ zijn. We kwamen het al zo vaak tegen: goedheid roept weerstand op. We kunnen daar verbaasd of droevig over zijn, maar het is even ‘waar’. Dus waar wachten we op om ermee te beginnen? Op een tijd dat er géén weerstand zal zijn?
Het is nú, in deze tijd, dat het te gebeuren staat. Het vruchtbare komt pas, als wij de moed hebben door de weerstand te gaan …