Mt.6,19-23 (23/06/2023)
19 Stapel voor jezelf geen schatten op aarde op,
waar mot en vreter ze ontoonbaar maken
en waar dieven inbreken en stelen.
20 Maar stapel schatten in de hemelen op,
waar noch mot noch vreter ze ontoonbaar maken
en waar dieven niet inbreken en niet stelen.
21 Want waar je schat is,
zal ook je hart zijn.
22 De lamp van het lichaam is het oog.
Als dan je oog één-voudig is [helder, gericht op het ene goede],
zal heel je lichaam lichtend zijn.
23 Maar als je oog verdwaasd is,
zal heel je lichaam duister zijn.
Als het licht in jou duister is,
hoe groot is dan de duisternis!
Wat zou Jezus denken als hij vandaag in onze maatschappij zou rondwandelen? Ik vrees dat hij een ferme steek in zijn hart zou voelen – tot een hartinfarct toe – als hij ziet hoe het ‘hart’ van ontelbare mensen helemaal gericht is op ‘de schatten op aarde’. Hun ogen zijn zo verblind/verdwaasd dat ze alleen nog ‘oog’ hebben voor vergankelijk ‘goed’. Jezus, als lichtmens, zou ongetwijfeld zich in de duisternis voelen lopen …
Hoe is het gesteld met míjn ‘oog’? Waar richt ik het op? Hoe ‘helder’ is mijn zicht? Hoe is het gesteld met míjn hart? Zoekt het de ‘schatten op aarde’? Of voelt het – mee met Jezus – de pijn om het gemis aan zoeken daarnaar?
De Bergrede laat ons eigenlijk geen keus! Jezus volgen, is je oog één-voudig maken: het richten op G-d, en niet op ‘de schatten op aarde’.