Mc.4,35-41 (29/01/2022)
Op diezelfde dag, toen het avond was geworden, zei hij tegen hen: “Laten we naar de overkant van het meer gaan.” Ze lieten de menigte gaan en namen hem mee, zoals hij in de boot zat. Ook andere bootjes waren bij hem.
Er stak een hevige stormwind op en de golven stortten zich op de boot, zodat die al vol liep. Hij lag ondertussen op het achterschip, op een kussen, te slapen. Ze maakten hem wakker en zeiden: “Meester, raakt het jou niet dat we vergaan?” Nu wakker geworden, strafte hij de wind af en zei tegen het meer: “Zwijg! Wees stil!” En de wind bedaarde en er ontstond een grote stilte.
Hij zei tegen hen: “Waarom zijn jullie zo bang? Hoe kunnen jullie nog zo zonder vertrouwen zijn?”
Zij echter werden erg bevreesd en zeiden tegen elkaar: “Wie is hij toch, dat zelfs de wind en het meer hem gehoorzamen?”
Een geliefd verhaal. Omdat het in al onze levens wel eens stormt natuurlijk.
Mij fascineert die ‘grote stilte’ die ontstond, en ook wel de verbluffende simpelheid waarmee Jezus die storm bedwingt. Hoe kon hij trouwens daar midden in dat geweld liggen slapen?
Ik zou vermoeden dat die ‘grote stilte’ ín hem was! En dat die enkel uitgenodigd moest worden om ook in zijn omgeving werkzaam te worden. Wie stilte is, straalt stilte uit. Wie te-vrede-n is straalt vrede uit.
Hoe kon Jezus dat? Hij zegt het zelf: Door in Vertrouwen te leven. En die staat diametraal tegenover de angst.
Zie je de consequentie? Hoe meer vertrouwen, hoe meer stilte. Maar dus ook: Hoe meer angst, hoe meer storm! Dat is nogal verstrekkend als je daar op doordenkt voor je dagelijkse leven!
Durf ik – éindelijk – de overstap wagen van angst naar Vertrouwen? Het zal stiller worden in mijn leven. Omgekeerd kan ook werken: als ik het stiller maak in mijn leven, en Jezus daarin uitnodig, zal ik makkelijker het Vertrouwen vinden … én uitstralen in mijn omgeving.