Mc.11,27-33(29/05/2021)
Ze kwamen weer in Jeruzalem. Toen ze op het tempelplein wandelden, kwamen hogepriesters, schriftgeleerden en oudsten naar hem en vroegen: “Met welke volmacht doe jij deze dingen [de zuivering van het tempelplein], en wie heeft je die volmacht gegeven om dat te doen?”
Jezus antwoordde hen: “Ik zal jullie ook één iets vragen, en als je mij antwoord geeft, zal ik jullie zeggen met welke volmacht ik dit doe. Het doopsel door Johannes, was dat van de hemel uit, of van mensen uit? Geef mij antwoord.”
Ze overlegden onder elkaar: “Als we zeggen: van de hemel uit, dan zal hij zeggen: waarom heb je dan geen geloof gehecht aan hem? Maar als we zeggen: van de mensen uit, …” Ze waren bang voor het volk, want allen hielden hem werkelijk voor een profeet.
Ze gaven Jezus ten antwoord: “Wij weten het niet.” En daarop zei Jezus tegen hen: “Dan zeg ik jullie ook niet met welke volmacht ik dit doe.”
Heel open in gesprek gaan over wie je écht ten diepste bent, over wat jou raakt en in beweging zet, dat doe je niet zomaar met de eerste de beste die je op het dorpsplein tegenkomt. Open en eerlijk met elkaar spreken vraagt een zekere mate van je kwetsbaar durven/mogen opstellen en het vraagt dat je in alle eerlijkheid met elkaar spreekt. Als een van de gesprekspartners daartoe niet bereid is dan houdt het gesprek op. Dat is iets wat kinderen haarfijn aanvoelen. Zij zouden spontaan zeggen … “als jij niet zegt wat je weet dan ik lekker ook niet”. Kunnen we Jezus nu verdenken van kinderachtige klein menselijkheid?
Neen, Jezus ís bereid om de anderen te vertellen wie hij écht is maar niet zomaar, niet in een vrijblijvende losse babbel, niet als die anderen niet bereid zijn om naar het antwoord te luisteren of zelf niet willen uitspreken wat zij écht denken. Dus hij kán niet antwoorden ook al zou hij dit heel graag willen.
En ik? Wil ik dat open gesprek met Jezus aangaan? Durf ik openhartig zijn tegenover hem? Dan zal hij ook mij zijn diepste geheimen onthullen!