Mc.16,9-15 (10/4/2021)
Toen Jezus in de vroegte van de eerste dag was opgestaan, verscheen hij het eerst aan Maria van Magdala, van wie hij zeven demonen had weggedreven. Ze ging het berichten aan wie met hem was en die nu treurden en weeklaagden.
Toen zij hoorden dat hij leefde en door haar was gezien, vertrouwden zij het niet.
Maar hierna verscheen hij, in een andere vorm, wandelend, aan twee van hen die onderweg waren buiten de stad. Ook zij gingen het berichten aan de anderen, maar ook hen vertrouwden zij niet.
Wat later toonde hij zich aan de elf, terwijl ze aan tafel waren. Hij maakte hen een verwijt over hun gebrek aan vertrouwen en de verhardheid van hun hart, omdat ze geen vertrouwen hadden geschonken aan wie hem hadden gezien als de opgestane.
Jezus zei tegen hen: “Ga de hele wereld in en verkondig de bevrijdende boodschap aan de gehele schepping!
Als alles lijkt tegen te gaan, als ontmoediging en angst het leven dreigen over te nemen dan is het ontzettend lastig (onmogelijk?) om te vertrouwen in de (positieve) verhalen van een medemens. Met deze realiteit confronteert Jezus zijn leerlingen (ons?). Kijk wat je vrienden doen: zij zien, geloven én vertrouwen. Vol enthousiasme komen ze jou vertellen hoe zij ‘leven’ mochten ervaren. Het enige dat ze wensen is dat dit alles ook aan jou mag gebeuren. En wat doe jij? Jij gelooft (vertrouwt) hen niet. Je blijft vasthangen aan wat niet meer is.
Nochtans is het zo leven-gevend om temidden van alle doodse dingen, verdriet en onmacht, te beseffen dat ook daar Liefde en Léven te ervaren zijn. Luister toch naar hun bevrijdende boodschap die ervan getuigt hoe goddelijk het is om te mogen ervaren dat Iemand je telkens weer tegemoet komt, naar je luistert en met je mee-leeft.
En het vreemde is dat het juist aan hen (zij die er niet in slagen om te vertrouwen) is dat Jezus vraagt om te verkondigen, om te getuigen van die bevrijdende boodschap. Hij vraagt hen om hem niet langer dood te zwijgen maar te spreken en te getuigen van zijn Liefde aan alles en iedereen.