Mc.6,1-6 (7/07/2024)
1 Jezus ging van daar [Kafarnaüm] weg
en kwam in zijn vaderstad [Nazaret, ca. 40km van Kafarnaüm].
Zijn leerlingen volgden hem.
2 Toen het sabbat werd
begon hij te onderrichten in de plaats van samenkomst.
Velen die het hoorden, stonden versteld:
“Vanwaar heeft hij die dingen?
Wat voor een wijsheid is er aan hem gegeven?
En wat een machtige daden gebeuren er door zijn handen!?
3 Is dat niet de timmerman,
de zoon van Maria
en de broer van Jakobus, Joses, Judas en Simon?
Wonen zijn zussen niet hier bij ons?”
En ze namen aanstoot aan hem.
4 Maar Jezus zei tegen hen:
“Nergens wordt een profeet zo miskend
als in zijn vaderstad, bij zijn verwanten en in zijn huis.”
5 En hij kon daar geen enkele machtige daad [wonder] doen,
behalve dat hij enkele ziekelijken de handen oplegde
en hen heelde.
6 Hij verwonderde zich over hun niet-vertrouwen
en trok rond langs de dorpen in de omtrek
en onderrichtte er.
Wat als jouw buurman op straat plots bijzondere ideeën zou beginnen vertellen? Zelfs als hij er nog merkwaardige daden zou bij stellen? Zouden wij hem dan zomaar volgen? Je kunt dit gerust een retorische vraag noemen. We kennen het antwoord: neen, we zouden hem niet volgen! Maar waarom zouden we dan Jézus volgen? Voor de mensen van Nazaret was hij niets anders dan onze buurman voor ons!
Opvallend in deze passage is dat het enkel een paar ziekelijken zijn die zich wél kunnen overgeven aan Jezus’ bijzondere kracht. Wat hebben die voor op hun stadsgenoten? Hebben zij dan geen vooroordelen? Zij hadden toch ook Jezus als buur gehad?
We mogen hen niet ophemelen, alsof zieken automatisch dichter bij Jezus staan, maar onvermijdelijk is wel dat ziek-zijn kwetsbaar maakt. Wie gezond is denkt en doet alsof hij niemand nodig heeft. Wie ziek is weet – vaak tegen zijn eigen zin in – dat hij anderen nodig heeft. Ziek-zijn geeft de mens de kans (!) vooroordelen los te laten en mede-mensen in een ander licht te zien! Wie dat probeert zal helende krachten bij de ander ontdekken …