Mc.12,13-17 (4/06/2024)
13 Ze zonden enkele farizeeën en herodianen naar hem
met de bedoeling hem op een woord te vangen.
14 Ze zeiden hem:
“Meester, we weten dat jij waarachtig bent
en in waarachtigheid de weg van God leert.
Je laat je door niemand voorzeggen
en kijkt niemand naar de ogen.
Is het geoorloofd belastingen te betalen?
Moeten wij betalen of niet?”
15 Maar jezus doorzag hun dubbelzinnigheid en zei hen:
“Wat stel je mij op de proef?
Breng mij eens een belastingmunt, dat ik hem zie.”
16 Ze brachten er één.
Hij vroeg hen: “Van wie is de beeldenaar en het opschrift?”
Ze antwoordden: “Van de Keizer.”
17 Jezus antwoordden hen:
“Geef dus aan de keizer wat aan de keizer toekomt,
en geef aan God wat aan God toekomt.”
Ze stonden perplex over hem.
De tempelautoriteiten proberen bij Jezus uitspraken uit te lokken over politiek actuele hangijzers. Ze zijn erop uit hem op zijn woorden te vangen. Dat is duidelijk iets van alle tijden – luister maar naar de verkiezingsdebatten die op dit moment volop aan de gang zijn. Maar Jezus antwoordt onverwacht. Zijn antwoord gaat voorbij aan hun strikvragen over bevoegdheden. Het gaat voorbij aan de concrete actualiteit van oorlog, lonen en belastingen. Zijn antwoord is van een tijdloos en diep niveau. (Aan zo’n man zou ik zondag graag mijn stem geven.)
De kern van zijn antwoord zit in het tweede deel: “Geef aan God wat aan God toekomt”. Als wij geschapen zijn naar G-ds beeld en gelijkenis, als hij ons zijn levensadem inblies, dan zijn we van G-d en zijn wij het die zijn aanwezigheid, rechtvaardigheid en liefde – al dan niet – zichtbaar en tastbaar maken in de wereld. Als we ervoor kiezen om aan G-d te geven wat aan G-d toekomt, dan kunnen we niet anders dan hem present stellen in de manier waarop we omgaan met politiek en economie, met geld en mensen.
Aan ieder van ons de keuze.