Mc.10,13-16 (25/05/2024)
13 Men droeg kleine kinderen naar hem toe
met de bedoeling dat hij ze zou aanraken
[= hen de handen opleggen, als zegen],
maar de leerlingen weerden hen af.
14 Toen Jezus dit zag, raakte hij diep geschokt
en zei hen:
“Laat de kinderen bij mij komen,
hinder ze niet!,
want het koningschap van God
is voor wie zijn als zij.
15 Amen, ik zeg jullie:
Wie het koningschap van God
niet ontvangt als een kindje,
zal het echt niet binnengaan.
16 En hij nam ze in zijn armen,
legde hen de handen op en zegende hen.
Dit Evangelie behoeft eigenlijk geen uitleg. Het is zo eenvoudig als een … kindje! Waarom maken wij, volwassenen, alles altijd zo ingewikkeld? Waarom verliezen wij die eenvoud of keren we er zo moeilijk naar terug?
Is dat omdat wij ons niet meer laten aanraken – figuurlijk én letterlijk? Is dat omdat wij ons niet meer laten dragen, ergens heen waar anderen van denken dat het Go(e)d voor ons zal zijn? Wij denken ‘groot’ te zijn door onze eigen weg te gaan, terwijl G-ds liefde zo ruim is dat hij ons het Léven gewoon gééft – alleen moeten wij het aannemen als een kindje.
Vandaag een dag om eens te vertoeven in zijn armen en zijn zegenende handen op ons te voelen?