Mc.9,2-10 (25/02/2024)
2 Zes dagen later [na de eerste lijdensvoorspelling]
nam Jezus Petrus, Jakobus en Johannes met zich mee
naar een hoge berg, geheel alleen.
Daar werd hij voor hun ogen van gedaante veranderd.
3 Zijn kleren werden glanzend, hel wit,
zoals geen wolbewerker op aarde ze wit kan maken.
4 Elia en Mozes verschenen aan hen;
zij waren in gesprek met Jezus.
5 Petrus reageerde tegen Jezus:
“Meester, het is goed dat wij hier zijn.
Laten we drie tenten maken,
één voor jou, één voor Mozes en één voor Elia.”
6 Want hij wist niet wat te zeggen;
ze waren immers van vrees bevangen.
7 Nu overschaduwde hen een wolk
en een stem uit de wolk zei:
“Dit is mijn geliefde zoon, luister naar hem.”
8 Plots rondkijkend,
zagen zij niemand meer bij zich dan alleen Jezus.
9 Toen zij van de berg afdaalden,
gebood hij hun
aan niemand te vertellen wat ze gezien hadden
dan wanneer de mensenzoon
zou zijn opgestaan uit de doden.
10 Ze bewaarden deze woorden bij zichzelf,
maar vroegen zich onder elkaar wel af
wat dat ‘opstaan uit de doden’ betekende.
Jezus neemt drie leerlingen mee de berg op. Dáár, boven op die berg, in alle stilte, zien ze Jezus stralen. Ze zien hem in gesprek met Mozes en Elia (hij is opgenomen in de lijn van de traditie) en horen een stem die de volle identiteit van Jezus benoemt: hij is G-ds geliefde kind, ten volle mens zoals G-d de mens bedoeld heeft.
Het is een hoogtepunt voor de leerlingen daar op die berg te mogen vertoeven samen met Jezus. Het overweldigt hen en is vreeswekkend tegelijkertijd. Ze worden met stomheid geslagen. Ja, ze zouden het willen laten duren. Maar dat kan niet, want wat in de hoogte wordt ervaren, moet in de realiteit worden geleefd. Dat geldt ook voor de hoogtepunten in ons eigen leven. Je door G-d geliefd weten, zal sowieso in de diepte beproefd moeten worden. Nadat ze de berg zijn afgedaald spreekt Jezus dan ook opnieuw en onmiddellijk over zijn weg van dood en opstanding.
Jezus erkennen als de Messias, de Christus, zijn identiteit als geliefde zoon van G-d zien, gaat nooit zonder het besef van de weg die hij te gaan heeft. Mag/kan het ook onze weg worden?