Mc.8,11-13 (12/02/2024)
11 De farizeeën gingen naar Jezus toe
en ze begonnen met hem te twisten
door van hem een teken uit de hemel te verwachten
en hem zo op de proef te stellen.
12 Uit het diepst van zijn wezen slaakte Jezus een zucht, en zei:
“Waarom verwachten jullie toch een teken?
ik verzeker jullie: dat zal niet gebeuren!”
13 Hij liet hen achter,
stapte weer in de boot
en ging weg naar de overkant.
De voorbije dagen mochten we horen hoe Jezus zich telkens weer laat raken door het diepe verlangen van mensen om mens te worden. Vandaag wordt hij opnieuw geraakt, maar nu door onbegrip en tegenkanting. Hij wordt bevraagd, uitgedaagd en op de proef gesteld. Hij zucht (je zou van minder). Hij heeft het al zo vaak proberen uit te leggen. Hij heeft het al zo vaak laten zien en voorgeleefd. En nog snappen we het niet. Neen, wij zúllen geen ander teken krijgen. Het is gewoon een kwestie van kijken, van horen, en je in al je kwetsbaarheid laten raken door je evenmens. Het is gewoon een kwestie van achter hém aan te gaan, zodat hij ons niet hoeft achter te laten.
Was het maar zo eenvoudig als het klinkt …
Misschien ís het wel zo eenvoudig, maar zien wij er aan voorbij?