Mc.3,20-21 (20/01/2024)
20 Hij ging naar huis
en opnieuw kwam er zoveel volk samen
dat ze geen kans hadden om te eten.
21 Toen zijn verwanten dit hoorden,
gingen ze naar hem toe om hem mee te nemen,
want men zei dat hij buiten zijn zinnen was.
Ocharme Jezus!
Alleen weet ik niet goed aan welke zijde ik dit over hem wil zeggen, dat hij zo ‘opgegeten’ wordt door zijn taak dat hij zelf geen tijd meer heeft om te eten, of dat hij daarvoor als ‘buiten zijn zinnen’ bestempeld wordt.
Het is inderdaad nooit verstandig om je eten te laten staan – voor wat voor verheven opdracht dan ook! Het is oneerbiedig en onzorgzaam naar dat prachtig stuk natuur dat ons lichaam is, én het ondergraaft het ‘instrument’ dat wij nodig hebben om onze taak uit te voeren.
Maar ben je daarom ‘buiten je zinnen’? Het zou kunnen, maar het zou ook kunnen dat je heel erg gedreven bent voor je boodschap en je taak. Misschien stel je je een veel hoger perspectief dan dat van je fysieke leven?
Misschien heb je geen ‘familie’ nodig – die ‘van nature’ trekt naar de fysieke band – maar ‘vrienden’, die samen met jou ‘de gulden middenweg’ zoeken tussen blijven gaan voor dat hoge perspectief én daartoe het ‘instrument’ goed onderhouden, en je er ook wel eens durven op wijzen als je náást die ‘middenweg’ loopt …