Lc.12,49-53 (21/10/2021)
“Vuur ben ik komen werpen in de wereld, en hoe verlang ik dat het al oplaait! Ik moet in een doop worden ondergedompeld en hoe ben ik erop gespannen tot die is volbracht.
Denken jullie dat ik vrede op aarde ben komen brengen? Nee, zeg ik jullie! Niets anders dan verdeeldheid! Vanaf nu zullen vijf in één huis verdeeld zijn: drie tegen twee, twee tegen drie. Verdeeld zullen zijn vader tegen zoon en zoon tegen vader, moeder tegen dochter en dochter tegen moeder, schoonmoeder tegen haar schoondochter en schoondochter tegen haar schoonmoeder.”
Jezus – en dus ook al wie in zijn spoor wil gaan – heeft een opdracht in deze wereld. Hij loopt hier niet zomaar wat rond, zo hier en daar wat goed doend waar het uitkomt. Nee, er zit een zeer welbepaalde richting in zijn levenstocht, en hij staat erop gespannen die taak ook te vol-brengen.
Wij die het einde van het verhaal kennen, zullen snel denken dat dat het kruis is. Maar dat is niet de táák, dat is ‘alleen maar’ de consequentie van de taak.
De taak is: vúúr komen brengen in de wereld! Jezus was gepassioneerd door de Liefde van en voor G-d, zó gepassioneerd dat de vonken eruit sloegen! Zijn passie – overigens heel interessant dat wij dat woord gebruiken voor ‘liefde’ én ‘lijden’! – stuwde hem onder de mensen en gaf richting aan zijn leven.
Ook vandaag kun je moeiteloos vaststellen doen dat pure goedheid, pure liefde, vaak veel tegenstand oproept. Mag de ‘passie’ ons dan leiden? Mag de Liefde richting geven aan ons leven? Ook doorheen alle (innerlijke en uiterlijke) weerstand?