Lc.6,43-49 (11/09/2021)
"Want een goede boom brengt geen rotte vruchten voort,
en een rotte boom geen goede vruchten.
Want iedere boom wordt gekend aan de eigen vruchten.
Want van doornstruiken verzamelt men geen vijgen
en van braamstruiken oogst men geen druiven.
Een goed mens brengt goede vruchten voort uit de schat van zijn goede hart;
een verdwaasd mens brengt dwaze vruchten voort uit de schat van zijn verdwaasd hart.
Want waar het hart van vol is, spreekt de mond.
Wat roep je mij “Heer, Heer!” en doe je niet wat ik zeg?
Ieder die naar mij komt en mijn woorden hoort en doet – ik zal je tonen op wie hij gelijkt:
Hij is als iemand die een huis bouwt en het fundament graaft, uitdiept en grondvest op een rots. Er kwam een overstroming en de rivier beukte tegen dat huis, maar die was niet bij machte het te doen wankelen, want het was gefundeerd op de rots.
Maar wie ze gehoord heeft en níet doet, is als iemand die een huis bouwt los op de grond, zonder fundament. De rivier beukte tegen dat huis en het stortte onmiddellijk in. Het werd een puinhoop.”
De evangelist Lucas kan blijkbaar maar niet stoppen met een hele resem ‘evidenties’ van Jezus aan te halen. Zou dat zijn omdat de mensen van toen geen haar anders waren dan de mensen van nu: Snel zeggen ‘ja, ja’ (of ‘heer, heer’), maar verder hun eigen gangetje gaan?
Voor de bezinning op dit stuk ‘bevrijdende boodschap’ (!) kan ik je eigenlijk alleen uitnodigen – uitdagen – die heel traag, zin voor zin tot je door te laten dringen. Tot in je ‘verstand’ zal niet moeilijk zijn. Volgens kortzichtige wetenschap zou dat dan ook meteen vanuit je hersenen de nodige impulsen moeten geven naar je handen. De praktijk leert wel beter. Er is eerst nog de moeilijk weg nodig naar je hart!
woorden die alleen ons verstand bereiken, zullen nooit bevrijdend zijn. Alleen wanneer ze ons hart bereiken, zullen ze onze handen in beweging zetten om een huis te bouwen op waarachtige fundamenten. En herken je hierin de Heer-lijke paradox: hoe vast-er je fundamenten, hoe vrij-er je wordt!