Lc.9,51-56 (27/09/2022)
Nu gebeurde het, toen de dagen van zijn erkenning vervuld zouden worden, dat Jezus vastberaden zijn weg ging naar Jeruzalem.
Hij zond boden voor zich uit. Die kwamen in een Samaritaans dorp om zijn komst voor te bereiden. Maar zij wilden hem niet ontvangen omdat zijn weg ging naar Jeruzalem. De leerlingen Jakobus en Johannes reageerden hierop: “Heer, wil je dat wij vuur van de hemel afroepen om op hen neer te komen en hen te verteren, zoals ook [de profeet] Elia gedaan heeft?” [2Kon.1,9-15] Maar Jezus keerde zich af en wees hen op strenge toon terecht: “Jullie beseffen niet welke geest in jullie leeft! De mensenzoon is niet gekomen om mensen verloren te doen gaan, maar om ze te behoeden.”
En zij trokken naar een ander dorp.
Vastberaden gaat Jezus zijn weg. Hij weet maar al te goed wat hem te wachten staat daar in Jeruzalem. De gevestigde orde zal zich tegen hem keren. Het zal uitlopen op zijn dood.
Onderweg wordt duidelijk dat de verleiding om geweld te gebruiken, ingegeven door religie, ook toen aanwezig was (zelfs binnen de kleine kring van de apostelen). Maar in het koninkrijk dat Jezus op het oog heeft, gelden andere regels dan de ‘normale’. Daar is geen plaats voor agressie. De twee (Jakobus en Johannes) hebben het nog niet zo goed begrepen. Zou het volgelingschap niet simpeler geweest zijn als Jezus onderweg zijn macht had laten zien? Neen, daarin is hij al even vastberaden: Voor macht met geweld is hij niet gekomen.
Hij kiest voor een liefdevolle levensstijl en wil zijn leerlingen daar graag in meenemen, en tegelijkertijd hen ook voorbereiden op wat hen te wachten staat.
Als er dan onderweg vuur nodig zou zijn, dan is het het vuur van de Geest die in hem leefde, en die hij doorgaf aan zijn leerlingen. Geen vuur dat mensen vernietigt maar een vuur dat mensen doet léven.