Lc.9,22-25 (15/02/2024)
22 “Eerst zal de mensenzoon veel moeten lijden
en door de oudsten, hogepriesters en schriftgeleerden
verworpen en gedood moeten worden
en op de derde dag opgewekt zijn.”
23 En tegen allen zei hij:
“Als iemand van zin is achter mij aan te komen,
moet hij volstrekt neen zeggen tegen zichzelf,
elke dag zijn kruis opnemen
[symbool van de ter dood veroordeelde]
en mij volgen.
24 Want wie zijn leven wil redden,
zal het verliezen,
maar wie zijn leven verliest omwille van mij,
zal het redden.
25 Wat baat het iemand heel de wereld te winnen
als hij zichzelf verlies of schaadt?”
Van bij het begin van de Vastentijd is er ook al sprake van waar het zal op uitlopen, zowel voor Jezus als voor degenen die hem proberen te volgen – ook wij dus, die deze Vastentijd ingaan. Het klinkt allemaal nogal zwaar en negatief – Jezus heeft zijn volgelingen dan ook nooit een comfortabel luxeleventje beloofd. De ‘clou’ is nu natuurlijk dat we ons niet mogen blind staren op dat negatieve, maar vérder moeten kijken. Na en doorheen “verworpen en gedood” te zijn, zal Jezus “op de derde dag opgewekt worden”; na en doorheen “zijn leven te verliezen omwille van mij”, zal de volgeling van Jezus “zijn leven redden”!
Dat vérdere perspectief moeten we goed in het vizier houden als wij van deze Vastentijd een beetje ernstig werk willen maken. ‘Vasten’ is er níet als een vorm van zelfvernietiging, maar is een doorgang naar een bevrijder leven. ‘Vasten’ dient net om ‘los’ te komen van alles wat ons ‘vasthoudt’. Daarvoor moeten we echter wel die schijnbaar negatieve weg door, maar ons perspectief ligt vérder …