Lc.2,22-35 (29/12/2023)
22 Toen de dagen van hun reiniging vervuld waren
[40 dagen na de geboorte],
brachten zij hem naar Jeruzalem
– volgens de wet van Mozes [Lev.12,1-8] –
om hem voor te stellen aan de Heer.
23 – Zoals geschreven staat in de wet van de Heer [Ex.13,2-15]:
Al het eerstgeborene van het mannelijk geslacht
moet aan de Heer worden toegewijd. –
24 en om – volgens de wet van de Heer –
de offerande te brengen:
een koppel tortels of twee jonge duiven. [= zoals voor armen was bepaald]
25 Kijk!
In Jeruzalem woonde iemand die Simeon heette.
Hij was een rechtvaardige en een toegewijd gelovige man
die uitzag naar de vervulling voor Israël [de messias]
en de heilige Geest was met hem.
26 Het was hem door de heilige Geest geopenbaard
dat hij niet zou sterven
voor hij de gezalfde van de Heer [christos/messiah] zou hebben gezien.
27 In die geest kwam hij naar de tempel
en toen zijn ouders de boreling Jezus binnenbrachten
om de gewoonten van de wet aan hem te voltrekken,
28 ontving ook hij het in zijn armen.
Hij loofde God en zei:
29 “Nu maak jij je dienaar vrij, in vrede, meester
– volgens jouw woord.
30 Want mijn ogen hebben jouw bevrijding [soteria] gezien
31 die jij bereid hebt voor alle volken:
32 een licht,
tot verlichting van de volken
en tot heerlijkheid van jouw volk Israël.”
33 Zijn vader en moeder stonden verwonderd
over wat er van hem werd gezegd.
34 Simeon zegende hen
en zei tegen Maria:
“Kijk! Deze ligt hier
tot val en opstanding van velen
en tot teken dat weersproken wordt,
35 zodat de innerlijke overwegingen van velen
aan het licht zullen komen.
– En ook je eigen ziel
zal door een zwaard worden doorboord.”
Kijk!
Ja, maar de vraag is: hoe kijk je? Welke ingesteldheid mag jouw blik richten?
Simeon leeft in de geest van verwachting. Hij is gericht op een toekomst die vervuld zal worden. Deze vervulling mag hij persoonlijk ontvangen doorheen het kind dat hem aangereikt wordt. Quasi onmiddellijk voelt hij dat dit kleine kind hem vrij maakt en de kracht geeft om los te laten wat hem doorheen z’n leven heeft vastgezet. Met zijn open blik ziet hij hoe dit kind in al z’n kwetsbaarheid vrede zal brengen voor álle volkeren. Dit zal echter niet zonder slag of stoot gaan. Het zal pijn met zich meebrengen, zowel voor het kind als voor zijn naaste omgeving en toch … zegent hij de moeder. Zegenen doe je altijd met het oog op de toekomst, met het oog op dat wat voor je ligt: het leven, de tijd, de wereld, dat het goed mag zijn.
Kijken met de ogen van Simeon, is je openstellen voor de toekomst; het is leven van de verwachting, omdat het G-d zelf is die naar je toe komt – omdat het G-d zelf is die garant staat voor de toekomst, de verlossing.
Dat ook wij dit mogen zien in het kind dat naar ons toekomt.