Lc.12,8-12 (21/10/2023)
8 Ik zeg jullie
[ging Jezus verder tegen zijn leerlingen]:
Ieder die zich tegenover de mensen
zal uitspreken als één met mij,
als één met hem zal de mensenzoon zich uitspreken
tegenover de engelen van God.
9 Maar wie tegenover de mensen
mij zal verloochenen,
zal verloochend worden
tegenover de engelen van God.
10 Ieder die iets kwalijks zegt over de mensenzoon,
het zal hem vergeven worden;
maar wie godslasterlijk spreekt over de heilige Geest-Adem,
hem zal het niet vergeven worden.
11 Wanneer ze jullie voorleiden
in de synagoge, voor overheden en machthebbers,
wees dan niet bezorgd
hoe of wat je als verdediging moet aanvoeren
of wat je moet zeggen.
12 Want de heilige Geest-Adem zal jullie,
juist in dat uur,
leren wat nodig is te zeggen.
Jezus gaat verder met zijn gesprek. Hij probeert zijn leerlingen iets te vertellen over één-heid, over een diepe, intense éénheid tussen G-d en de mens (ja ook jij). Het is een leven-gevende éénheid, een intimiteit, waarvan Jezus de verbindende schakel wil zijn, zodat wij die éénheid tot in de diepte zouden kunnen beleven. Maar een medaille heeft twee zijden: hoe mooi die éénheid ook kan zijn, zo broos en kwetsbaar is ze ook. Verloochening zal alle verbinding verbreken, met de bijhorende pijn en kwetsuren tot gevolg.
En toch, in die éénheid is er ontzaglijk veel ruimte voor vergeving, zolang het niet raakt aan de goddelijke Geest. Jezus zet zichzelf helemaal aan de kant: laster over mij doet er niet toe, zegt hij, dat zal vergeven worden, maar raak niet aan de Geest-Adem, dat is aan G-d zelf! Dat is godslasterlijk en snijdt diep, onvergeeflijk diep.
Als je op cruciale momenten twijfelt, het niet meer gezegd krijgt (of durft) of het niet meer weet, wees dan niet bezorgd (dat vervreemdt en werkt verlammend). Die éénheid is immers geen mensenwerk, zij komt van elders. En ook dan zal de Geest er zijn…