Lc.17,11-19 (9/11/2022)
Op weg naar Jeruzalem ging Jezus tussen Samaria en Galilea in. Toen hij daar een dorp binnenging, kwamen tien melaatsen hem tegemoet, die op een afstand bleven staan. Ze riepen: “Jezus, ontferm je over ons!”
Jezus zag hen aan en zei: “Ga, en toon jullie aan de priesters.” En terwijl ze gingen, werden ze gereinigd.
Eén van hen nu, toen hij zag dat hij geheeld was, keerde terug en verheerlijkte God met luide stem, en hij viel voor Jezus’ voeten neer om hem te danken – en hij was een Samaritaan [die volgens de Joden niet op de juiste wijze hun geloof beleefden].
Jezus vroeg hem: “Zijn niet alle tien gereinigd? Waar zijn dan de andere negen? Is er dan niemand teruggekeerd om God de eer te geven dan alleen deze allochtoon?” En hij zei tegen hem: “Sta op en ga. Je geloof heeft je behoed.”
Waar mensen in nood zijn, maakt Jezus geen onderscheid naar hun afkomst. Hij vraagt er niet eens naar, maar aangezien hij in het grensgebied was, kan het niet verwonderen dat er tussen de groep ook Samaritanen waren. Dat was een bevolkingsgroep die eigenlijk wel Joods was, maar door een historisch conflict op nogal gespannen voet leefde met de Judese (Jeruzalem) en Galileïsche Joden. Als hij terugkomt, vraagt Jezus er nog niet naar, maar zijn tongval zal het hem wel duidelijk gemaakt hebben.
Wat prijst Jezus in deze allochtoon? Niet het feit dat hij allochtoon is, niet het feit dat hij er wat andere religieuze gebruiken op na houdt, niet het feit dat hij melaats was en genezen is. Hij prijst de dankbaarheid! Dankbaarheid is blijkbaar een levenshouding die boven dit alles staat. Meer nog, Jezus zegt letterlijk dat het eigenlijk een gelovige levenshouding is.
Er is veel melaatsheid in mijn leven. En er is veel heling door Jezus in mijn leven. Is er ook dankbaarheid?