Lc.17,5-10 (2/10/2022)
Nu zeiden de apostelen: “Heer, vergroot ons vertrouwen!”
De Heer zei: “Als jullie vertrouwen hadden zoals een mosterdzaadje, zouden jullie tegen deze boom zeggen: ‘word ontworteld en geplant in de zee’, en hij zou jullie gehoor geven.”
Wie van jullie zal tegen zijn dienaar die ploegt of het vee hoedt, wanneer die thuiskomt van het veld, zeggen: “Kom meteen mee aan tafel.”? Zal hij niet tegen hem zeggen: “Maak mijn eten klaar, omgord je en bedien mij, zo lang ik eet en drink. Daarna kun je zelf eten en drinken.”? Zal hij zijn dienaar bedanken omdat hij deed wat zijn taak was? Zo is het ook voor jullie:
Wanneer je alles hebt gedaan wat je moest doen, zeg dan: Wij zijn maar doodgewone dienaars, wij hebben alleen maar onze plicht gedaan.”
Jezus’ reactie op de – overigens toch wel terechte – vraag van de leerlingen naar meer vertrouwen, kan wel wat negatief of kleinerend overkomen. Dat kan toch Jezus’ bedoeling niet geweest zijn? Maar wat dan wel?
Mij lijkt dat zijn antwoord helemaal in dezelfde lijn ligt als zijn oproep tot nederigheid: zie jezelf op jouw eigen ‘juiste plaats’. Doe wat je moet (volgens het koningschap van G-d) en ga daar niet groot op. Maak jezelf niet groter dan je bent. Kleiner hoeft ook niet. Gewoon: doe wat je moet, wees wie je bent.
Mensen lijken het niet gemakkelijk te hebben met het bewandelen van deze ‘gulden middenweg’. Al snel doen ze zich te groot óf te klein voor. En dat wisselt zelfs verrassend snel afhankelijk van het onderwerp waar ze zich al of niet ‘groot’ in voelen.
Hier komt de ‘nederigheid’ heel dicht bij het ‘vertrouwen’, want om die ‘gulden middenweg’ te bewandelen dien ik alle ‘te’ in mijn leven los te laten. En was dat vertrouwen nu niet net waar ze om vroegen?!