Lc.5,33-39 (2/09/2022)
Ze [de farizeeën en schriftegeleerden] zeiden hem nu: “De leerlingen van Johannes vasten dikwijls en doen gebeden, en ook de leerlingen van de farizeeën doen dat, maar die van jou eten en drinken!”
Jezus antwoordde hen: “Je kunt de bruiloftsgasten toch niet doen vasten zolang de bruidegom bij hen is?! Er zullen dagen komen … Wanneer de bruidegom van hen zal weggenomen zijn, dan zullen zij vasten, in die dagen.”
Hij vertelde hen ook een gelijkenis: “Niemand scheurt een lap van een nieuw kleed om op een oud kleed te zetten. Anders scheurt hij immers én het nieuwe én het oude, en de lap van de nieuwe zal niet passen bij de oude. En niemand doet jonge wijn in oude zakken, anders doet de jonge wijn de zakken barsten, waardoor de wijn zal wegvloeien en de zakken verloren gaan. Nee, jonge wijn moet in nieuwe zakken worden gedaan (zo worden beide bewaard). En niemand die oude wijn gedronken heeft, wil jonge. Want hij zegt dat de oude beter [/milder] is.”
Weer zoiets dat van alle tijden blijkt te zijn: de moeite die mensen hebben met wat nieuw is.
Het is de logica zelve dat het nieuwe er anders uitziet dan het oude. Toch wordt dat nieuwe er onmiddellijk op bekritiseerd, omdat men er schier automatisch van uitgaat dat dat ‘andere’ ook minder goed is. Mensen – en dat zijn wij allemaal! – hebben een behoudsgezinde reflex. Dat komt door de innerlijke overtuiging dat wij onszelf moeten redden, en daarvoor enkel rekenen op onze eigen krachten en datgene wat we al kennen.
Hoe reageert Jezus hierop? Hij stelt dit vast. Hij verwijt de mensen met die houding niets. Hij wijst alleen op het fenomeen. Tegelijk laat hij niet na het nieuwe wel te dóen. In zijn concrete levenshouding gaat hij anders met zijn leerlingen en met zijn toehoorders om dan men tot dan toe gewoon was. Jezus brengt geen ‘leer’, maar een ‘levenswijze’, en wel een die niet rekent op eigen kracht, maar vertrouwt op G-ds werkzaamheid.
Zich laten leiden door Jezus, houdt blijkbaar ook in nieuwe dingen te durven aangaan …