Joh. 17,20-26 (28/05/2020)
In die tijd sloeg Jezus zijn ogen ten hemel en bad: 'Heilige Vader, niet voor hen alleen bid ik
maar ook voor hen die door hun woord in mij geloven, opdat zij allen één mogen zijn zoals jij, Vader, in mij en ik in jou:
dat zij ook in ons mogen zijn opdat de wereld gelove dat jij mij gezonden hebt. Ik heb hun de heerlijkheid gegeven
die jij mij geschonken hebt, opdat zij één zijn zoals wij één zijn: Ik in hen en jij in mij, opdat zij volmaakt één zijn
en opdat de wereld zal erkennen, dat jij mij hebt gezonden en hen hebt liefgehad zoals jij mij hebt liefgehad.'
En het gebed gaat door … en wij mogen getuigen zijn van dit moment. Schroomvol en aarzelend luister ik naar hoe hij voor ons bidt.
Hoe hij zijn verlangen, dat wij ons aan elkaar zouden verbinden, uitspreekt. Hoe hij wenst dat wij de liefde van G-d zouden mogen ervaren.
Hoe hij hoopt dat wij ons zouden laten binnenleiden in de liefdesrelatie met de Vader om zo net als hij een mens van Liefde te worden.
Wat als zijn gebed mij nu eens met heel mijn wezen in die verbondenheid, in die liefdesrelatie zou doen binnengaan?
Wat als ik dan net als hij zou bidden en op mijn beurt één, twee of drie anderen zou aansteken? Hoe groot zou de besmettingsgraad worden?
Zou deze liefde de afstandelijkheid van 1,5 meter overwinnen en opnieuw verbinding tot stand kunnen brengen? Zouden we zo samen een pandemie van Liefde en Verbondenheid teweeg kunnen brengen?
Een pandemie die afstand, angst en elk vaccin overwint? Mag hij al biddend ook jou besmetten?