Joh.16,20-23a (10/05/2024)
20 Amen, amen, ik zeg jullie:
Jullie wenen en weeklagen,
terwijl de wereld zich zal verheugen;
jullie zullen in pijn zijn,
maar je pijn zal tot vreugde worden.
21 Wanneer een vrouw baart,
is zij in pijn als haar uur gekomen is,
maar wanneer zij het kindje gebaard heeft,
denkt zij niet meer aan de drukkende pijn
door de vreugde dat er een mens ter wereld is gekomen.
22 Ook jullie zullen dus eerst wel pijn voelen,
maar ik zal jullie terugzien
en dan zal je hart verheugd zijn
en die vreugde zal niemand van je kunnen afnemen.
23 Op die dag zul je mij niets meer hoeven te vragen.
Johannes, onze theoloog onder de evangelisten, schrijft vaak in een heel verheven taal. Eén van de voorbeelden daarvan is die dubbele ‘amen, amen’. Het is de Griekse weergave van het Hebreeuwse ‘emeth’: het is zeker, het staat vast, vertrouw er maar op! Als hij dat dan nog twee keer zegt, dan mag je er wel stellig op rekenen dat de uitspraak die volgt een stevige waarheid in zich draagt.
Hier is het een dubbele waarheid wat er zal gebeuren als Jezus niet meer lijfelijk in hun midden zal zijn – wat dus ook ónze situatie is. Er zal pijn zijn – ja; én er zal vreugde zijn – óók ja! Het is belangrijk die twee samen te houden, anders vervallen we gemakkelijk ófwel in een hoogmoedige euforie – alsof alles alleen maar leuk zou zijn; ófwel in een ontmoedigde wanhoop – alsof alles alleen maar kommer en kwel zou zijn.
Écht leven – Léven; Jezus verwijst zelf naar een geboorte – ontstaat pas als wij pijn én vreugde sámen een plaats geven en beide werkzaam mogen zijn in ons leven.