Mt.18,(10-)12-14 (7/12/2021)
Let op dat je niet één van deze kleinen minacht. Want ik zeg jullie: Hun engelen in de hemelen aanschouwen voortdurend het Gelaat van mijn Vader in de hemelen. Want de mensenzoon is gekomen om het verlorene te bevrijden.
Wat dunkt jullie? Als iemand honderd schapen heeft en één ervan is afgedwaald, zal hij dan niet de negenennegentig op de bergen laten en op zoek gaan naar het afgedwaalde? En als hij het vindt – amen, ik zeg jullie – dan verblijdt hij zich over dan ene meer dan over de negenennegentig die niet afdwaalden.
Zo is het de bedoeling van jullie Vader in de hemelen, dat niet één van deze kleinen verloren gaat.
In het Evangelie is het een steeds terugkerend refrein – en dat was eigenlijk al zo in het Oude Testament: Onze G-d is er één (ja, hij is me er eentje!) wiens bijzondere aandacht gaat naar al wie zwak en broos is, wie uitgerangeerd en aan de kant staat.
Zoals het hier staat, en met het parabeltje van het verloren schaap al zeker, vinden we dat heel mooi. Bijna schattig. Maar vinden we dat ook als er tijd, aandacht, geld en moeite gaat naar onze hedendaagse zwakken, brozen, uitgerangeerden en marginalen?
En vinden we dat ook als we zélf keuzes moeten maken wat wij met ónze tijd, aandacht, geld en moeite zullen doen?
Evangelie – bevrijdende boodschap – wordt pas Evangelie als wij het niet alleen lezen en vroom beamen, maar ook gaan beléven …