Mt.17,22-27 (09/08/2021)
Toen ze rondtrokken in Galilea, zei Jezus tegen hen: “De mensenzoon zal overgeleverd worden in de handen van de mensen en ze zullen hem doden en op de derde dag zal hij opstaan.” Ze werden diep bedroefd.
Toen ze in Kafarnaüm waren, kwamen de inners van de tempelbelasting naar Petrus [een in de Joodse wet bepaalde belasting van 2 daglonen per jaar] en vroegen: “Betaalt jullie meester de tempelbelasting?” “Jawel!”, zei Petrus.
En toen hij thuis kwam, was Jezus hem voor met de vraag: “Wat denk je, Simon: de koningen van de wereld, van wie ontvangen zij belastingen, van hun zonen of van de vreemden?” Petrus antwoordde: “Van de vreemden.” Jezus zei: “Dan zijn de zonen vrij. Maar om hen geen aanstoot te geven: Ga naar het meer, werp een vishaak uit, neem de eerste vis die bovenkomt, open zijn bek en je zult een stater [munt van 4 daglonen] vinden. Neem die en betaal ermee voor mij en jou.”
De ‘lijdensvoorspelling’ staat er hier zo weer een beetje tussen, een beetje verloren tussen de rest. Wellicht zoals het ook was toen Jezus het zijn leerlingen probeerde duidelijk te maken, maar zij (liever?) met andere dingen bezig waren.
Deze kwestie van de ‘tempelbelasting’ is een andere dan de meer bekende “geef aan de keizer wat de keizer toekomt” (Mt.22,17-21). De tempelbelasting was een Joods-religieuze bijdrage binnen het eigen volk. Toch heeft Jezus er duidelijk zijn bedenkingen bij. Hij is blijkbaar niet tegen het principe – want hij betaalt ze toch maar – maar wil dat dit in vrijheid gebeurt.
Meer dan we misschien vaak horen, gaat het Evangelie over vrij worden. Jezus’ vrijheid is er echter geen van dan maar ‘alles doen wat je wil’, maar eerder: je door niets laten tegenhouden om te doen wat je moet doen – een ‘moeten’ vanuit de weg naar G-d bekeken.
Van welke vooropgezette ideeën moet ik nog loskomen om in díe vrijheid onderscheid te kunnen maken?