Mt. 13,36-43 (28/07/2020)
Toen liet Hij de menigte gaan en keerde naar huis terug.
Zijn leerlingen kwamen nu naar Hem toe en zeiden:
'Leg ons de gelijkenis uit van dat onkruid op de akker.'
Hij gaf hun ten antwoord: 'Die het goede zaad zaait, is de Mensenzoon;
de akker is de wereld; het goede zaad, dat zijn de kinderen van het Rijk;
het onkruid zijn de kinderen van het kwaad,
en de vijand die het zaaide, is de duivel. De oogst is het einde van de wereld
en de maaiers zijn de engelen.
Zoals nu het onkruid wordt bijeengebracht en in het vuur verbrand,
zo zal het ook gaan op het einde van de wereld.
De Mensenzoon zal zijn engelen uitzenden en zij zullen uit zijn Rijk bijeenbrengen
allen die tot zonde verleiden en ongerechtigheid bedrijven
om hen in de vuuroven te werpen, waar geween zal zijn en tandengeknars.
Dan zullen de rechtvaardigen in het Koninkrijk van hun Vader schitteren als de zon.
Wie oren heeft, hij luistere.
Men heeft het ons vaak ingeprent, dat beeld van een almachtige God (de rechter, hij die mensen in de vuuroven laat werpen).
En ik die dacht dat hij uit liefde schept, vanuit een vrijwillig gekozen onmacht, opdat Liefde mogelijk zou zijn.
Ik die dacht dat hij er voor kiest om de schepping in haar vrijheid te laten en zo een tegenover te creëren,
een andere-dan-zichzelf, een niet-volmaakte, één die hij uitnodigt tot zijn liefde. Met welk resultaat?
Toegegeven, in haar zoektocht naar het leven heeft die schepping ook levendodende virussen voortgebracht,
en mensen die in hun vrijheid de voorkeur geven aan eigen-liefde, met al de gevolgen van kwaad die deze keuze met zich meebrengt.
Maar ik wil niet negatief zijn. Want diezelfde schepping heeft ook een mens voortgebracht, een G-d-mens
in staat om in volle vrijheid te antwoorden: “Mij geschiede naar jouw Woord". Door hem kwam G-d het leven delen
van de andere-dan-hijzelf, ons leven met de onvolkomenheden van de niet-volmaakte schepping,
met al de risico’s van de menselijke vrijheid en het lijden ... Wie ore heeft, hij luistere.