Mt.8,5-11 (2/12/2024)
5 Toen Jezus binnenging in Kafarnaüm,
kwam er een centurio [honderdman, Romeinse legeroverste] smekend naar hem:
6 “Heer, mijn jongen [kan zijn zoon zijn, of een dierbare knecht]
ligt thuis verlamd en lijdt vreselijke pijn.”
7 Jezus zei hem:
“Ik zal hem komen genezen.”
8 Maar de centurio antwoordde hem:
“Heer, ik ben te klein dat je in mijn huis zou komen,
maar spreek slechts één woord
en mijn jongen zal gezond worden.
9 Want ook ik ben een mens aan wie volmacht werd gegeven.
Ik heb soldaten onder mij
en als ik tot de ene zeg ‘ga’, dan gaat hij,
en tot de ander ‘kom’, dan komt hij,
of tegen mijn dienstknecht ‘doe dit’, dan doet hij dat.”
10 Toen Jezus dit hoorde, verwonderde hij zich
en zei tegen wie hem volgden:
“Amen, ik zeg jullie:
Zelfs in Israël heb ik niet zo’n groot geloof/vertrouwen gevonden!
11 Daarom zeg ik jullie
dat velen van oost tot west zullen komen
en met Abraham, Isaak en Jakob
deel zullen hebben aan het koningschap van de hemelen.
Bij het lezen van dit Evangelie komen bij mij enkele woorden bovendrijven:
Kleinheid: In alle nederigheid beseffen wat onze plaats is en van daaruit leven. Doen wat we te doen hebben, net zoals de centurio. Hij is zich bewust van zijn ‘grootsheid’, maar die belet hem niet om te beseffen dat de ander hem en hij de Ander nodig heeft.
Kwetsbaarheid: Wij mensen zijn aan elkaar toevertrouwd en hebben de zorg voor elkaar te dragen. Dat is wat de centurio doet, nl. alert en zorgzaam omgaan met wie aan hem zijn toevertrouwd en waar nodig (als onze eigen grenzen bereikt zijn) de zorg uit handen geven
Geloof/vertrouwen: Leven in het vertrouwen dat Jezus Christus ons kan bevrijden, ons zal doen opstaan zodat we werkelijk kunnen léven. Ons toevertrouwen aan de helende kracht van G-ds Woord.
Verwondering om zoveel geloof: Staan we open voor het geloof van degenen die we niet meteen onder gelovigen reken? Mag hun geloof ons verwonderen én uitdagen om aan de slag te gaan met ons eigen geloof?