Mt.12,38-42 (18/07/2022)
Sommige van de schriftgeleerden en farizeeën antwoordden hem toen: “Meester, wij willen van jou een teken zien!”
Maar hij gaf hen van antwoord: “Een slechte en trouweloze generatie verlangt een teken! Maar het zal geen ander teken gegeven worden dan het teken van Jona, de profeet. Want zoals Jona in de buik van het zeemonster was, drie dagen en drie nachten, [Jona,2,1] zo zal de mensenzoon in het hart van de aarde zijn, drie dagen en drie nachten. De Ninevieten zullen bij het oordeel opstaan, samen met deze generatie, en ze zullen haar veroordelen, want zij bekeerden zich door de prediking van Jona. Kijk! Hier is meer dan Jona!
En de koningin van het zuiden zal bij het oordeel opstaan, samen met deze generatie, en zij zal haar veroordelen, want zij kwam van het einde van de aarde om de wijsheid van [koning] Salomo te horen. Kijk! Hier is meer dan Salomo!
Jezus had nog maar net een blinde genezen, een lamme doen opstaan en een stomme doen spreken, en toch wordt hem gevraagd naar een teken waarop hij parmantig beweert dat er geen tekens gegeven zullen worden. Tekenen zijn geen kwestie van ‘u vraagt wij draaien’. Ze gebeuren! De vraag is of er bereidheid is om ze te ‘zien’?
En wat als Jezus onder ons aanwezig was? Zou ik dán de tekens zien die hij stelt? Of beter: zou ik ze wíllen zien als dit inhoudt dat ik er alle consequenties moet bijnemen? M.a.w. ben ik bereid om iets in mijn leven te veranderen zodat ik die tekens van G-ds aanwezigheid (die er overvloedig zijn) kan zien?
Waar al die tekens in de kern over gaan, is:
- Duisternis en/of ellende heeft nooit het laatste woord.
- Wijsheid kan je zien/voelen om je heen.
- …
Misschien zijn die tekens, het gebeuren op zich ook helemaal niet te zien op het moment zelf, maar alleen te voelen … achteraf.