Mc.8,22-26 (16/02/2022)
Ze kwamen in Betsaïda [stad(je) aan de noordkant van het meer]. Men bracht hem een blinde en ze smeekten dat hij hem zou aanraken.
Jezus pakte de hand van de blind en leidde hem buiten het dorp. Hij spuwde in zijn ogen, legde hem de handen op en vroeg of hij iets zag. Hij keek op en zei: “Ik zie de mensen, want ik zie iets als wandelende bomen.” Toen legde hij opnieuw zijn handen op zijn ogen en deed hem erdoorheen zien. De blinde herstelde zich en zag nu alles duidelijk.
Jezus zond hem naar huis en zei: “Ga zelfs het dorp niet in en spreek niemand van het dorp!”
Een aantal mensen zien de nood van hun even-mens en ze willen er zo graag iets aan doen. Ze stappen met de blinde naar Jezus toe in de overtuiging dat hij hun probleem kan oplossen. Zou er iemand aan gedacht hebben om even te vragen of de blinde dit als goede zorg ervaart?
Jezus pakt het anders aan. Hij neemt hem mee, weg van de mensen. Hij kijkt hem aan, raakt hem aan en vraagt: “Zie je al iets?” Stap voor stap maakt hij verbinding. Hij gaat met de man in relatie. Geduldig blijft hij bij hem, ook als hij in eerste instantie nog niet scherp ziet. Het vraagt tijd om in de wereld van het licht je draai te vinden. Alles is er zo nieuw, zo anders en dat moet je leren zien en waarderen. Als de man zelfstandig op weg kan gaan, stuurt Jezus hem weg met de waarschuwing: Ga niet terug naar je oude vertrouwde omgeving. Je kan al ‘ziende’ niet terug je oude leventje opnemen alsof er niets gebeurd is.
Een nieuwe G-dgerichte kijk op het leven betekent ook nieuwe horizonten.