Mc.6,53-56 (7/02/2022)
Ze staken over naar het gebied van Gennesaret en legden aan. Toen ze uit de boot kwamen, herkende men hem onmiddellijk. Ze liepen druk de hele omgeving af en brachten van overal de zieken op bedden naar waar ze hoorden dat Jezus was. Overal waar hij ook kwam, in steden, dorpen of gehuchten, legde men de zieken op de marktplaats. Zij smeekten hem dat ze alleen al maar de zoom van zijn kleed mochten aanraken. En al wie hem aanraakte, werd genezen.
Net voor dit korte stukje Evangelie wordt er verteld hoe Jezus zich (een deel van de nacht) in de stilte had teruggetrokken. De leerlingen mochten nadien als eerste ervaren hoe vruchtbaar die stilte kan zijn. Bij het horen van zijn stem verdween samen met de wind hun onrust. Je terugtrekken in de rust, zodat je de onrust aankan en deze vruchtbaar maakt, het lijkt wel paradoxaal maar dat is wat bidden in de geest van Jezus doet. Het is geen gebed dat je boven de realiteit doet zweven, het plaatst je met beide voeten stevig op de grond.
En dat is nog steeds waar, ook vandaag, ook voor ons! Wie vanuit die vruchtbare stilte (gericht op de A/ander) de wereld instapt zál veel – heel veel – nood zien! En dan is het aan ons om deze nood (die mensen) niet te ontlopen, hen niet uit de weg te gaan maar ze tegemoet te treden, tot heel dichtbij. Hen zo dicht te naderen dat je ze kan raken, hen stevig kan vastnemen – want aanraken heelt!