Mc.3,20-21 (21/01/2023)
Hij ging naar huis en opnieuw kwam er zoveel volk samen dat ze geen kans hadden om te eten.
Toen zijn verwanten dit hoorden, gingen ze naar hem toe om hem mee te nemen, want men zei dat hij buiten zijn zinnen was.
Zie je wel dat het toch wel gek was wat Jezus deed! (Zie het commentaar van eergisteren, donderdag.) Altijd maar al dat volk dat om hem heen drong en ‘van allerlei kwalen genezen wilde worden door hem aan te raken’ … En nu blijkt het nog zo erg te worden dat hij niet eens kans had om fatsoenlijk te eten; of er de tijd niet voor nám … Dát kan zijn familie niet meer hebben! Niet uit kwaadwilligheid of onbegrip; wellicht eerder omgekeerd uit grote bezorgdheid en misschien zelfs weloverwogen belang dat hij toch voldoende sterk moest staan om dit werk te kunnen blíjven doen. Of was het toch om de goede naam van de familie te beschermen, want ‘men zei …’? Er werd dus al over geroddeld.
En Jezus – onze voorganger – …? Die trok er zich allemaal niets van aan en ging zijn weg – de weg die hij ‘moest’ gaan. Geen roddel, geen familiebanden, geen honger hield hem tegen om te doen wat zijn roeping was in deze wereld. Leefden wij maar in deze ‘vrijheid van geest’! Er zou veel volk komen luisteren wat we te vertellen hebben …