Lc. 12, 54-59 (23/10/2020)
Tegen de menigte zei Jezus nu ook: “Als jullie een wolk zien opkomen in het westen, zeg je meteen:
er komt regen – en zo gebeurt het inderdaad. En als er een zuidenwind waait, zeg je meteen: het wordt heet – en zo gebeurt het inderdaad.
Dubbelzinnigaards! De fenomenen van aarde en hemel weet je wel te onderscheiden, waarom dan niet deze tijd?
Waarom oordelen jullie niet uit jezelf wat het rechte is?
Wanneer je met je tegenpartij naar de overheid stapt, doe onderweg dan nog alle moeite om van hem af te komen,
want anders sleurt hij je naar de rechter en de rechter zal je overleveren aan de deurwaarder en de deurwaarder zal je in de gevangenis werpen.
Ik zeg je: Je zult daar niet uit komen totdat je tot de laatste cent hebt betaald.”
Wanneer mensen elkaar te dicht naderen, hun mondmaskers niet opzetten … dan stijgen de cijfers.
Als de besmettingscijfers stijgen, stijgen ook de ziekenhuisopnames en de sterftecijfers.
Als al deze cijfers stijgen moet er weerom gesleuteld worden aan de maatregelen.
Ja, inderdaad, wat zijn we goed in het bepalen van het beeld van de huidige coronawereld.
Zo wijst ene partij met een beschuldigende vinger naar de anderen: het zijn de jongeren, de toeristen, de politiekers, … enz.
We veroordelen elkaar, zonder met elkaar, gaandeweg, al zoekend, in gesprek te gaan.
Maar durven we ook kijken naar de betekenis van deze tijd? Wat als we naar deze tijd kijken vanuit een gerichtheid op G-d?
Zou dan de betekenis oplichten? Zouden we dán zien wat ons te doen staat?
Durven we kijken voorbij de angst en de onzekerheid? En zien dat er – daar voorbij – een ruimte openbreekt die kansen biedt.
Kansen tot leven, Verbonden Léven. Een leven waar mensen elkaar recht in de ogen kijken (gelukkig is een blik in de ogen van de ander
nog niet besmettelijk) en zich verbinden in al hun kwetsbaarheid, onmacht en onzekerheid.
Een leven in het volste vertrouwen dat we er niet alleen voor staan en waarin we elkaar kunnen bevrijden, vrij-maken.