Lc.11,42-46 (14/10/2020)
[Jezus ging verder tegen de Farizeeër in wiens huis hij te gast was:] “Wee jullie, Farizeeën, want jullie staan wel een tiende deel af van alles,
tot in het kleinste detail van kruid en groente, maar je passeert het onderscheidingsvermogen en de liefde van God!
Dít zou je moeten doen, en het ander niet nalaten.
Wee jullie, Farizeeën, want je bent er maar al te graag op uit op de ereplaats te zitten in de synagoge en begroet te worden op de markt.
Wee jullie, huichelaars, want jullie zijn als onherkenbare graven: onwetend lopen mensen erover [waardoor ze zich op goed vertrouwen verontreinigen].”
Een wetgeleerde zei nu: “Meester, door zoiets te zeggen beledig je ook ons.”
Jezus zei daarop: “Wee ook jullie, wetgeleerden, want jullie belasten de mensen met lasten die amper te dragen zijn,
terwijl je zelf die lasten met geen vinger aanraakt!”
Allemaal voorbeelden van hoe de ‘buitenkant’ meer aandacht krijgt dan de ‘binnenkant’, terwijl het voor Jezus omgekeerd loopt.
(zie commentaar gisteren) De liefde van/voor G-d is uitgangspunt van alles. (We zouden een woord moeten vinden om die ‘van’ en ‘voor’ in één te vatten,
want dat zou meteen alles zeggen!: Omdát G-d zich met ons verbindt, kunnen wij ons met elkaar verbinden in een levengevend verband.
De Liefde is de ‘biotoop’ waarin dit alles kan gebeuren.)
En interessant is te zien hoe Jezus hier het onderscheidingsvermogen er aan toevoegt.
Dat dient om die ‘binnenkant’ wel degelijk toch te vertalen naar de ‘buitenkant’ (een spiritualiteit die zich niet ver-daad-werkelijkt is geen spiritualiteit,
maar zweverij (of huichelarij in het ergste geval)), zónder echter de kern van de zaak uit het oog te verliezen,
waardoor de uiterlijke vormen altijd met een zekere soepelheid (onderscheidingsvermogen) moeten gehanteerd worden.
Heb je er ooit al bij stil gestaan, dat het nu juist de Liefde is waardoor wij de dingen waarachtig en daad-werkelijk kunnen onderscheiden?!