Joh.16,12-15 (25/05/2022)
Nog veel zou ik jullie willen zeggen, maar je bent nu nog niet bij machte ze te dragen. Maar wanneer díe [de Medestander] komt, de Geest van de waarheid, zal hij jullie de weg wijzen in alle waarheid. Want hij zal niet uit zichzelf spreken, maar hij zal uitspreken wat hij hoort en jullie verkondigen wat komt. Hij zal mij eren door te verkondigen wat hij van mij hoorde.
Alles wat de Vader heeft, is het mijne. Daarom zei ik dat hij zal verkondigen wat hij van mij hoorde.
Door de ‘logische’ opeenvolging van Pasen-Hemelvaart-Pinksteren kunnen we wellicht makkelijk denken dat het ook in de kerk en in ons eigen leven over zo’n nette opeenvolging van feiten gaat: Jezus kwam, ging, en stuurde (in de verleden tijd) ons zijn Geest om ons nu te helpen.
Maar zou dat niet eerder een dynamiek zijn die telkens opnieuw in het leven van elke gelovige zich afspeelt, en niet één keer, maar meerdere keren – voortdurend eigenlijk, zolang wij ons laten stuwen door de Geest?
Dat we Jezus aanwezig weten in ons leven, herkennen we in perioden toch wel; dat hij zich in andere perioden uit ons leven lijkt terug te trekken, herkennen we helaas ook maar al te goed. Maar herkennen we ook dat wij daartussendoor ‘begeesterd’ worden, dat wij een Kracht als stuwing en medestanding ontvangen en mogen beleven, dat wij ‘wegen gewezen worden’, …
Allemaal niet zo netjes afgebakend in ons leven. Dat is omdat wij nog te ‘groeien’ hebben. Wij zijn nog niet bij machte de volle wasdom van een leven in G-d te dragen. Maar als wij ons láten leiden door de Geest, zullen wij waarachtig groeien.