Joh. 21,1-14 (9/4/2021)
Na dit alles toonde Jezus zichzelf opnieuw aan de leerlingen bij het meer van Tiberias. [= het meer van Galilea] Dit verliep als volgt:
Simon Petrus, Tomas de tweeling, Natanaël van Kana in Galilea, de zonen van Zebedeüs en twee andere van zijn leerlingen waren er bijeen. Simon Petrus zei: “Ik ga vissen.” En zij antwoordden: “Dan gaan wij met je mee.” Ze klommen in de boot, maar die nacht vingen ze niets.
Toen het al ochtend begon te worden, stond Jezus aan de oever. De leerlingen wisten echter niet dat het Jezus was. Jezus zei hen: “Jongens, hebben jullie iets voor bij het eten?” Ze antwoordden hem: “Nee …!” Nu zei hij hen: “Werp het net uit naar de rechterkant van de boot en je zult wat vinden.” Ze deden dat, maar konden het net niet meer optrekken door de grote hoeveelheid vissen. De leerling, die Jezus erg genegen was, zei tegen Petrus: “Het is de Heer!” Toen Simon Petrus dit hoorde, trok hij zijn bovenkleed weer aan en sprong in het water. De andere leerlingen kwamen met het bootje. Ze waren niet ver van het land, ongeveer tweehonderd el [= ca. 100m] en sleepten het net met de vissen mee.
Toen ze aan land stapten, zagen ze een houtskoolvuur met vis erop en brood. Nu zei Jezus: “Breng wat van de vissen die je nu gevangen hebt.” Simon Petrus klom in de boot en trok het net op het land. Het zal vol grote vissen: honderddrieënvijftig, en ondanks de grote hoeveelheid scheurde het net niet. Jezus zei hen: “Kom eten.” Niemand van de leerlingen durfde hem te vragen ‘wie ben jij’, terwijl ze wel wisten dat het de Heer was.
Maar Jezus nam het brood en gaf het hun. Zo ook met de vis.
Dit was de derde keer dat Jezus zich aan de leerlingen toonde sinds hij was opgestaan uit de dood.
Voor de derde keer toont Jezus zich aan zijn leerlingen. Drie keer een gelijkaardig scenario.
• Ontmoediging en leerlingen die aanstalten maken om terug te keren naar hun leven van voordien
• Een vreemde komt hen tegemoet
• En plots herkennen zij dat vreemd-bekend gezicht
Deze keer zijn het zeven van zijn leerlingen die proberen om hun oude leven terug op te nemen: “Ik ga vissen.” Maar dat blijkt niet langer te werken. Dat leven is niet meer hetzelfde, het lukt niet meer.
Tot er een nieuwe dag aanbreekt en iemand Hem herkent: in een man, in het breken en delen, in woorden die gesproken worden … kortom in de mens tegenover je.
Tot iemand Hem herkent: niet temidden van de angst maar ergens in een open ruimte, daar waar men gericht is op de A/ander, verbinding zoekt, temidden van het ‘gewone’ leven.
Tot iemand Hem herkent en de ogen van de ander opent zodat ook zij dat vreemd-bekend gezicht herkennen.
En ik, ik vraag me af: Wie is dat toch die mensen zo liefdevol nabij blijft en leven geeft in overvloed?