Stille Zaterdag

het hemelschreiende lawaai
van veroordeling
nagels kloppen
tranen
is verstomd
het hemeljubelende gejuich
van verwondering
nieuw leven
vreugde
is nog niet te horen

daar ergens verloren tussen de dingen in

daar is alleen stilte
leegte
?

wel een bankje
een uitnodiging
een kans

daar ergens verloren tussen de dingen in

de rust
het mooie zicht
de open ruimte
dat even niets
ze kunnen mij verlokken
ze mogen mij verlokken

maar in dat niets
zal de gure wind van de herinnering
en de betrokken hemel van geen toekomst
mij misschien wel
des te zwaarder overvallen

maar er is een bankje
daar ergens verloren tussen de dingen in

dat bankje
geeft mij tijd
Tijd en Stevigheid
om wind en wolken
in mij
tot bedaren te laten komen

misschien dat dan
dan pas
daar ergens tussen de dingen in
ook mijn ogen
rustig genoeg worden
om te zien
dat én de wind én de wolken
de zee niet minder zee maken
misschien zelfs méér

leven – nee, Léven
speelt zich niet af aan de ene
of de andere zijde
maar
ergens tussen alle dingen in

dat bankje
is de voorafspiegeling
van Emmaüs
als ik er op ga zitten
en mij afstem op de stilte
zal ik zien
Léven en niet alleen

ergens tussen de dingen in