Verbonden Leven

Mc.4,35-41 (1/02/2025)

35 Op diezelfde dag, toen het avond was geworden,
zei hij tegen hen:
“Laten we naar de overkant van het meer gaan.”
36 Ze lieten de menigte gaan
en namen hem mee, zoals hij in de boot zat.
Ook andere bootjes waren bij hem.
37 Er stak een hevige stormwind op
en de golven stortten zich op de boot,
zodat die al vol liep.
38 Hij lag ondertussen op het achterschip, op een kussen, te slapen.
Ze maakten hem wakker en zeiden:
“Meester, raakt het jou niet dat we vergaan?”
39 Nu wakker geworden, strafte hij de wind af
en zei tegen het meer: “Zwijg! Wees stil!”
En de wind bedaarde
en er ontstond een grote stilte.
40 Hij zei tegen hen:
“Waarom zijn jullie zo bang?
Hoe kunnen jullie nog zo zonder vertrouwen zijn?”
41 Zij echter werden erg bevreesd
en zeiden tegen elkaar:
“Wie is hij toch,
dat zelfs de wind en het meer hem gehoorzamen?”

Meestal vinden we dit verhaal erg troostvol. Maar ik vroeg me af: Wát is daar nu precies troostend aan?
Jezus wordt niet wakker van de menigte. Met enige ironie zou je net kunnen zeggen dat hij er slaperig van wordt 😉.
Jezus wordt niet wakker om te roeien. Met enige ironie … dat hij dat zijn leerlingen wel laat doen 😉.
Jezus wordt niet wakker van de storm! Níet ironisch, maar gewoon een feit, is dat híj daar niet bang van is. Stormen horen nu eenmaal bij het leven. En slapen dus ook.
Waarvan wordt Jezus dan wél wakker? Van het roepen van zijn leerlingen in nood! “Meester, raakt het jou niet dat we vergaan?” Hoe vermoeid of gewoon terecht aan het slapen hij misschien ook is, dít kan hij niet horen; híerop wordt hij wakker!
Jezus heeft zijn leerlingen nooit een leven zonder roeien of stormen beloofd. Wél heeft hij beloofd er te zijn – wakker – als ze hem roepen. “God hoort immers het roepen van zijn volk,” hadden we recent nog.
Aan deze bijzonder troostvolle gedachte is echter één voorwaarde: wij moeten hem roepen!