Mijmering bij een kerstkaart
Litho “Gods barmhartigheid”, Raid el Waset
Op een kerstkaart las ik onderstaande tekst, die in mij blijft nazinderen.
Dit klein koppig Licht
Een mantel van vertrouwen
Rondom mijn schouders
Ilse Migom
Licht als een mantel van vertrouwen, een beschermjas om je heen. Zo een mantel op je schouders mogen voelen ...
Wat zou dat betekenen voor mensen die alles wat hen vertrouwd was ontnomen werd? Mensen in oorlog, op de vlucht, dakloos, ondervoed, uit huis gezet, verslaafd ... ?
Wat zou dat betekenen voor de mensen die ik tegenkom wanneer ik hier in de straten van Hulshout fiets of wandel. Ik vraag het me telkens weer af: “Hoe is het om hier te leven, te wonen, mens te zijn? Hoe is het om verslaafd te zijn, in een sociale woning te wonen met alle drukte die er heerst?“
Ik maak tijd en aandacht voor hen en zo komen zij steeds dichterbij. Ik kijk ze aan. Stuk voor stuk zijn het mensen met ongelooflijke levenservaringen, met zware (loodzware) rugzakken, met een lijf getekend door moeheid en veerkracht tegelijkertijd. Vaak weet ik niet zoveel van hen, van dat leven. Ik wil ze ook niet uithoren, integendeel ik hoor ze in, of beter ik word er zelf ingezogen, in wie ze zijn. Als zij met hun indringende blik recht voor me staan en al of niet met woorden iets zeggen, dan komt hun wezen bij mij binnen. Het raakt me. Wat zijn het toch mooie, lieve, warmvoelende mensen.
En dan blijft koppig in mij de vraag klinken: “Hoe is het voor jou om hier te leven, om zo te leven?”
Ik vraag het me af terwijl voor mij een troepje duiven zit waarvan één zich losmaakt en druk fladderend stil in de lucht gaat hangen.
Ze durft stil te hangen daar boven tussen hemel en aarde. Stil op haar vleugelslag en de thermiek van de wind en vanuit die helicopterview focust ze zich anders op de aarde waar ze van leeft.
Zoals die man die in alle stilte de kerk binnen komt, zich neerzet, blijft en na een tijdje weer verdergaat. Alsof hij even boven de rottigheid uit, de kracht van de Wind en zijn vleugels opzoekt en zo op het spoor probeert te komen van wat dat geeft voor zijn leven. En als hij glimlachend weer vertrekt denk ik dat het een heilig en gelukkig makend moment geweest is.
Zo zie ik het ook bij die dichterbij komende mensen. Stuk voor stuk zijn het mensen die hoe zot het ook lijkt uitstijgen boven wat anderen voor hen normaal vinden, boven het vuil van hun leven. En dan merk ik tijdens de openkerkmomenten dat de gesprekjes hen als een mantel van vertrouwen omhullen, hen zichtbaar maken. En ja zo’n ontmoetingen leggen een mantel van vertrouwen om ons beider schouders.
Ik wens het iedereen toe, zulke onuitputtelijk rijke reis, van ontmoeting naar ontmoeting, mens na mens, dichter en dichterbij. Er is niets mooier dan dát, ondanks alle pijn en onmacht.
Ik wens het je toe, want alleen van mensen word je mens.