Verbonden Leven

Mc.10,13-16 (1/03/2025)

¹³    Men droeg kleine kinderen naar hem toe
       met de bedoeling dat hij ze zou aanraken
       [= hen de handen opleggen, als zegen],
       maar de leerlingen weerden hen af.
¹⁴    Toen Jezus dit zag, raakte hij diep geschokt
       en zei hen:
       “Laat de kinderen bij mij komen,
       hinder ze niet!,
       want het koningschap van God
       is voor wie zijn als zij.
¹⁵    Amen, ik zeg jullie:
       Wie het koningschap van God
       niet ontvangt als een kindje,
       zal het echt niet binnengaan.
¹⁶    En hij nam ze in zijn armen,
       legde hen de handen op en zegende hen.

Nogal een contrast met gisteren (over de echtscheiding)! Of toch niet? Het is niet omdat we dat ‘kindertafereeltje’ idyllischer vinden dan het geploeter van ‘volwassenen’ intermenselijke relaties, dat dit hier minder radicaal zou zijn.
Jawel, het gaat om dezelfde barmhartige en nooit aflatende liefde!
Alsof kinderen alleen maar ‘ideaal’ zijn! Alsof kinderen nooit eens je kwaad maken of ontgoochelen; alsof ze je nooit eens pijnlijk confronteren met wie je in werkelijkheid bent; … – en ga zo maar door: alle ‘onhebbelijkheden’ waar we moeite mee hebben van mede-volwassenen, zijn ook terug te vinden bij kinderen!
En toch slagen we er meestal ongeveer wel in die kinderen lief te hebben! Waarom dan niet elkaar? We zouden al een eind ver geraken in Jezus’ goddelijke Liefde, als we onze spontane verregaande liefde voor onze kinderen óók zouden doortrekken naar de andere mensen om ons heen!
Nóg een stap verder zouden we raken, wanneer we gaan leven in het besef dat wíj die kinderen zijn, die Jezus graag ziet …