Verbonden Leven

Mc.6,45-52 (8/01/2025)

⁴⁵    Onmiddellijk [na de broodbreking voor vijfduizend mensen]
       dwong hij zijn leerlingen in de boot te stappen
       en hem vooruit te gaan naar de overkant, naar Betsaïda,
       terwijl hijzelf het volk zou wegsturen.
⁴⁶    Hij nam afscheid van hen en vertrok naar de berg
       om te bidden.
⁴⁷    Toen de avond viel
       was de boot in het midden van het meer
       en hij, alleen, aan land.
⁴⁸    En hij zag hen zich afbeulen met roeien,
       want er stond tegenwind.
       Naar het einde van de nacht toe
       kwam hij naar hen toe, wandelend over het meer,
       en hij wilde hen voorbijgaan
       [zoals bij Mozes (Ex.33,19.22;34,6) en Elia (1Kon.19,11)].
⁴⁹    Maar toen zij hem zagen wandelen op het meer,
       dachten ze dat het een spookverschijning was
       en ze schreeuwden het uit,
⁵⁰    want ze zagen hem allen
       en raakten in paniek.
       Onmiddellijk zei hij tegen hen:
       Hou moed! Ik ben het; wees niet bang!”
⁵¹    Hij stapte bij hen in de boot
       en de wind bedaarde.
       Zij waren totaal uit hun lood en verbijsterd
⁵²    want bij het brood-gebeuren
       waren ze nog niet tot inzicht gekomen,
       hun hart was verhard.

Waren de leerlingen wat overmoedig? Ze waren toch ervaren vissers, en als Jezus hen zegt naar de overkant te varen, dan doen ze dat toch gewoon? Zelfs als het wat stormt – ze kennen dat wel! O zo menselijk: gepast zelfvertrouwen dat overgaat in overmoed. De grens is flinterdun.
Het wordt nacht wanneer de leerlingen – wanneer wíj – dat plots door hebben: de golven slaan al woest om ons heen en we zien het zo allemaal niet meer. Waar zelfvertrouwen overmoed wordt, slaat ze vervolgens om in paniek. Waar we het eens allemaal zo zeker wisten, weten we nu niets meer, en komt alles om ons heen spookachtig over. We worden bang.
En ze schreeuwen het uit …
Elke schreeuw van een mens, is een schreeuw naar G-d toe. “G-d hoort het schreien van zijn volk!” (cf. gisteren) En hij komt hen tegemoet, onvermoed en vaak onherkend – dat laatste vooral omdat wij nog te weinig de erváring hebben om hem in die omstandigheden te roepen, en dus naar ons toe te zien komen. Alweer: we proberen het liever eerst zelf op te lossen.
De volle erkenning echter van onze onmacht, brengt G-d stap voor stap dichterbij!