Verbonden Leven

Lc.21,5-11 (26/11/2024)

5      Enkelen wezen nu op de tempel,
       versierd met z’n mooie stenen en wijgeschenken.
       Maar hij zei:
⁶      “Alles wat je hier aanschouwt,
       er zullen dagen komen dat geen steen op een andere gelaten wordt,
       alles zal verwoest worden!”
⁷      Ze stelden hem de vraag:
       “Meester, wanneer zal dat zijn?
       En wat is het teken wanneer dat gaat gebeuren?”
⁸      Hij antwoordde:
       “Let op dat jullie niet in dwaling raken!
       Want velen zullen in mijn naam zeggen:
       ‘Ik ben het, en de tijd is genaderd!’
       Volg hen niet!
⁹      Als jullie horen van oorlogen en onlusten,
       raak dan niet verschrikt.
       Deze dingen moeten eerst gebeuren
       maar zijn niet direct het einde.”
¹⁰    En hij voegde eraan toe:
       “Volk zal opstaan tegen volk,
       natie tegen natie,
¹¹    her en der zullen grote aardbevingen zijn,
       hongersnoden en epidemieën,
       verschrikkingen en hemeltekenen.”

Stenen, hoe mooi ze ook zijn, en zelfs hoezeer ook ze ingevoegd zijn om een prachtig en ‘heilig’ gebouw te maken, blijven uiteindelijk slechts stenen. Ze kunnen dienstbaar en nuttig zijn, maar vormen uiteindelijk nooit het wezenlijke van een leven – laat staan een Christelijk leven.
Niet helemaal van harte, maar met een beetje gezond verstand komen gelovigen toen en nu er nog wel toe dit van Jezus te accepteren. Maar wordt dat niet nog moeilijker met wat Jezus er verder laat op volgen? De tijden, hoe vredig of roerig ook, vormen uiteindelijk niet het wezenlijke van een Christelijk leven!
Gaat het er voor een Christen niet om elke dag opnieuw – als in een ‘eeuwig nu’ – te leven ín, dat is vanuit en naar, de innige verbinding met G-d, net zoals Jezus dat deed? ‘De tijden’ kunnen het ons daarbij vanuit menselijk oogpunt lastig maken, maar is dat niet de opdracht van elke Christen opnieuw, alle ‘tijden’ door? Ook in de warrige, onduidelijke, en misschien zelfs wat angstaanjagende toekomst zal dat zo zijn …!