Lc.12,49-53 (24/10/2024)
49 “Vuur ben ik komen werpen in de wereld,
en hoe verlang ik dat het al oplaait!
50 Ik moet in een doop worden ondergedompeld
en hoe ben ik erop gespannen
tot die is volbracht.
51 Denken jullie dat ik vrede op aarde ben komen brengen?
Nee, zeg ik jullie! Niets anders dan verdeeldheid!
52 Vanaf nu zullen vijf in één huis verdeeld zijn:
drie tegen twee, twee tegen drie.
53 Verdeeld zullen zijn
tegen zoon en zoon tegen vader,
moeder tegen dochter en dochter tegen moeder,
schoonmoeder tegen haar schoondochter en schoondochter tegen haar schoonmoeder.”
Deze uitspraken van Jezus verrassen toch telkens! We zijn het nogal gewoon over Jezus te spreken in termen van liefde en zachtheid, geduld en barmhartigheid, enz., maar zijn persoon en zijn boodschap hebben toch ook wel een veel taaiere kant. Misschien kozen wij de voorbije decennia eerder voor die ‘softe Jezus’, net omdat we die vurigheid van hem niet hebben of zelfs niet willen, want dat brengt toch een hoop last met zich mee.
Toch hoort het voor Jezus tot de logica van zijn goddelijke boodschap: Die is zo radicaal dat die ‘vanzelf’ ook weerstand en tegenstand oproept. Het is geen kwestie van ‘keuze’ of je tegenstand kunt vermijden. Wie in ernst Jezus’ boodschap daad-werkelijk probeert te beleven, zal ‘vanzelf’ weerstand ontmoeten, en die kan zelfs uit de onverwachte hoek van de eigen kring komen!
Jezus verlangt ernaar dat het oplaait. Het is immers het vuur van de Geest die de wereld zal vernieuwen. Verlang ík ernaar?